ย้อนกลับไปในฤดูหนาวปี 1930
สุภาพบุรุษวัยกลางคนชาวอเมริกันไว้หนวดดก และมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ออกเดินทางเพื่อภารกิจแปลกๆอย่างหนึ่งในทางตอนใต้ของแคว้นบาวาเรีย ซึ่งช่วงนั้นนาซีเริ่มเข้ายึดอำนาจในเยอรมนีแล้ว และยุโรปก็จวนเจียนจะเกิดสงครามเต็มที

แต่สถานการณ์เหล่านี้แทบจะไม่เกี่ยวข้องกับภารกิจของชายชาวอเมริกันคนนั้นเลย เขาไม่ใช่สายลับ ไม่ใช่ทหารอเมริกัน แต่เป็นเพียงนักธุรกิจคนหนึ่งเท่านั้นเอง

รถยนต์ของเขาน่าจะแล่นฉิวไปตามภูมิประเทศในฤดูหนาว ผ่านทุ่งหญ้าที่น้ำค้างเกาะเป็นน้ำแข็ง และทะเลสาบที่น้ำแข็งตัวเป็นแผ่นหนา ก่อนจะไต่ขึ้นไปตามถนนอันคดเคี้ยวขึ้นไปสู่ที่ตั้งของปราสาทอันตระการตาที่สุดในโลก ที่มีชื่อว่า “นอยชวานชไตน์” (Neuschwanstein)

บุรุษอเมริกันคนนั้น คือ “วอลเตอร์ ดิสนีย์” สำหรับเขาและคนอื่นๆ ทุกคนที่ได้มาเห็นปราสาทแห่งนี้ นอยชวานชไตน์ คือสถาปัตยกรรมที่ไม่มีอะไรอื่นจะปลุกความพิศวงในวัยเด็กให้ตื่นขึ้นมาใหม่ได้ดีเท่านี้แล้ว เพราะปราสาทนี้ดูเหมือนขอยืมมาจากนิทานก่อนนอน มีบรรดาอัศวินผู้กล้าหาญ และสาวน้อยที่กำลังจะตกอยู่ในอันตรายอยู่บนหอคอยด้านบนปราสาท

นอยชวานชไตน์ ปราสาทนี้รังสรรค์ขึ้นภายใต้ความคิดอันหลุดโลกของ กษัตริย์ลุดวิกที่ 2 แห่งบาวาเรีย โดยเลียนแบบมาจากบ้านในยุคกลางที่ได้แรงบันดาลใจมาจากตำนานต่างๆและจินตนาการที่มีพลังโดดเด่น 

เมื่อเดินขึ้นเนินสู่ตัวปราสาทไม่นานหลังจากพระอาทิตย์เยี่ยมขอบฟ้า ความเงียบสงบครอบงำอยู่โดยรอบ มีแต่เพียงเสียงสวบสาบของหิมะที่ถูกเหยียบอัดลงอยู่ใต้เท้าจากยอดไม้ที่ขึ้นบดบัง

ตัวปราสาทค่อยๆ เผยตัวออกให้เห็นความอลังการทีละน้อยๆเมื่อเดินเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ มีเชิงเทินหนา เรือนเฝ้าประตูขนาดใหญ่สมบารมี และหอคอยต่างๆสูงเสียดฟ้าซึ่งตระหง่านกว่าบรรดาขุนเขาที่แทงยอดสู่ท้องฟ้าเบื้องหลังปราสาทแห่งนี้เสียอีก 

น่าจะเป็นบริเวณไหนสักแห่งแถวๆนั้นแหละ ที่วอลท์ ดิสนีย์ คงจะสเก็ตช์ภาพปราสาทลงบนสมุดโน้ต ซึ่งต่อมามันได้กลายเป็นตราสัญลักษณ์ของบริษัท และทุกวันนี้ภาพที่วอลท์ นำแบบมาจากปราสาทนอยชวานชไตน์ ได้ถูกสร้างขึ้นใหม่ที่ดิสนีย์แลนด์ตั้งแต่ปารีสถึงฮ่องกง รูปแบบของมันยังคงเป็นสัญลักษณ์ของบรรดาสัตว์ ร้องเพลง และถ้วยชาที่เต้นระบำ เวทมนตร์คาถา และความฝันที่เป็นจริง